Zondag 7 juni 2009 week 4;
Dag 22 Pouylebon - Lescar
Start 10:00 uur
Einde 18:00 uur Gîte pour le tour St. Jacques, Lescar
Afgelegde afstand 86 km. Cumulatief 1616 km
Nadat we bij de kampbaas ‘s avonds een Plat de Jour hebben gegeten zijn we niet veel later gaan slapen in onze caravan. De camping ziet er verlaten uit, er staan drie Nederlanders en er is in de verste verte niets te doen. Wel hebben we een prachtig uitzicht. Dat is ook typerend voor deze omgeving. Het departement Gers is zeer heuvelachtig met onwaarschijnlijke vergezichten maar het is erg verlaten. Toerisme is er nauwelijks. Als we niet gefietst hadden waren er waarschijnlijk nooit gekomen en toch is het heel mooi.
Midden in de nacht begint het te regenen en niet zo’n beetje. Wij blij dat we het tentje niet opgezet hebben. Maar we zijn niet lang blij.
Drup, drup drup, precies op Chris z’n slaapzak. Hij slaapt onder het bovenluik en dat was niet dicht. Weer slapen. Drup, drup, drup, hij wordt nog kletsnat. De caravan is zo lek als een mandje. Gelukkig is hij groot genoeg en dus verhuist Chris naar de andere kant.
Als we opstaan is het droog met een waterig zonnetje. Door de Nederlanders uitgezwaaid vervolgen we onze weg. We weten dat er drie klimmen op het programma staan. Het is een zware kluif. Drie keer kort achter elkaar een klim van 9%. En ik vertik het om er af te gaan vandaag. Chris heeft vanochtend mijn benen gemasseerd dus het komt allemaal goed. Ik voel me ook een stuk beter. Hij suggereerde al om Elly in te laten vliegen, onze masseuse uit Valkenswaard. Maar helaas, niet mogelijk.
Na de diverse klimmen drinken we maar op tijd koffie bij een ontzettend chagrijnig mens, dus we zijn ook snel weg. Ze heeft geen plezier in het leven. Wij wel, zelfs met dit klimwerk.
Het is bewolkt maar absoluut niet koud, de zon is er af en toe. Lekker weertje. Een klimmetje over een pad, een tussendoor weggetje in the middle of nowhere. Diverse keren de kaart checken, we zitten goed. Opeens een paar huizen, vier, vijf en een heuse Mairie. Ik zei toch, in ieder gehucht hebben ze een gemeentehuis. En deze is zelfs op deze zondag open. Ik naar binnen voor het paspoort. Een dame en een heer houden er kennelijk de wacht en zijn heel geïnteresseerd in onze onderneming. Ze vraagt twee keer hoeveel kilometer. Ze gelooft het bijna niet. Hier, in deze omgeving???? C’est dur, zegt ze. Och, denk ik vandaag, alles is relatief. Vandaag ga ik er weer helemaal voor. We hebben weer een stempel, van een plaatsje dat je nooit meer terugvindt.
Na onze lunch op het kort gemaaide korenveld komen we in rustig vaarwater. Er zijn nog wel wat hoogteverschillen, maar ook hele stukken vlak. Chris is een geweldige coach vandaag. Hij heeft me de hele dag uit de, soms straffe wind gereden. En elke keer die duim omhoog, het gaat prima, goed gereden!
In Marciac hebben we er ruim 65 km op zitten. Maar Chris heeft een goed voorstel. Het is beter vandaag langs Pau te rijden (erg grote drukke stad) dan morgen, als iedereen weer naar het werk moet. Die grote steden, je moet er toch soms langs en je kunt het maar gehad hebben. Eerst wat drinken en rusten.
Nergens iets open. Ik vraag een restauranthouder die een groep gasten uit laat of we iets kunnen drinken. Mais oui, en daar hadden we bovendien een ontzettend leuk gesprek. Hij had tijd zat.
Langzamerhand rijden we het departement Haute Pyreneen binnen.
Dus nog een 15-20 km naar het plaatsje Lescar voorbij Pau, waar we twee Duitse dames treffen. Ze vragen of we een gîte zoeken en verwijzen ons naar een erg leuk onderkomen voor de prijs van 10,- pp. Samen met een Belg, een Zwitser, een Francaise nemen we onze intrek. Een apart gebeuren elke keer, zo’n gîte. Iedereen helpt iedereen. Het was weer een topdag. Bon soir! Tot morgen.