Vrijdag 19 juni 2009 week 5;
Dag 34 Molinaseca - Hospital Alto do Poio
Start 8:30 uur
Einde 17:30 uur Hostal de Alto de Poio
Afgelegde afstand 75 km. Cumulatief 2392 km
Wat was een lange dag! Vanaf onze camping reden we naar Pontferrada, waar ik wilde internetten en ontbijten. Nu we al verschillende steden gezien hebben is de belangstelling voor deze stad minimaal. Geen bijzondere route tot dan toe. We zijn verwend. Het valt weer tegen als het ‘gewoon’ is.
Vanuit Pontferrada gaat met kleine stijgingen richting Villafranca. Het is warm, heel warm. Als we boodschappen ‘s ochtends doen, zie ik dat het al 35 graden is.
Op de fiets heb je daar over het algemeen weinig last van. Maar vandaag is er een klimprogramma, en niet zo zuinig ook.
Het landschap is weer heel anders. Gisteren was het droog en ruig met mooie begroeiing in de berm en allerlei bloemen. Vandaag overheersen de bossen. Zeker in de ochtend.
Villafranca is een etappeplaats en zij dankt haar ontstaan aan de ligging aan de camino. Tijdens de lunch in het park van Villafranca bekijken we de route.
We hebben er dan al 30 km opzitten en ik wil eigenlijk niet teveel doen vandaag. Als we de col doen die eraan zit te komen gaan we veel kilometers maken en we moeten rekening houden dat in de bergen weinig of geen campings zijn.
Na Villafranca begint het hooggebergte en ons wordt aangeraden er uitgerust aan te beginnen. Het is een 30 km lange klim naar de Col de Cebreiro en is zeker in het laatste deel heel pittig. Maar de Bevers zouden de Bevers niet zijn als ze dat een probleem zouden vinden. De route is gelukkig met veel bos aan de zijkant dus schaduw en dat kunnen we goed gebruiken. Onderweg zien we dat ze de snelweg (A6) over het dal laten lopen met enorme overspanning. Maar wij rijden over de bergweg richting de pas in een rustig tempo. Als we wat drinken komt een stokoude Spanjaard uit zijn huisje. Prachtig figuur met drie loszittende tanden, broodmager en met een stokje. We kunnen hem slecht verstaan maar hij weet ons te vertellen dat we nu Castilla en Leon gaan verlaten en dat we over de pas in Galicië komen en dat is kennelijk heel anders! Spanjaarden onderling……??
Vanaf Vega de Valcarce wordt het geleidelijk steiler, klein blad kleine versnelling en gestaag doorgaan. Als we klimmen komen we door echte kleine berggehuchten en we moeten vanaf Ruitelan stevig in de pedalen. Ademhaling regelen en af en toe roepen we tegen elkaar iets over de enorme vergezichten. Als we denken dat we op de top zijn en aan het bier kunnen, valt dat heel erg tegen. We verwachten ook een aanwijzing op de top maar er is niets. Dat zou al te denken moeten geven. Blijkt dat we er nog helemaal niet zijn en opnieuw aan klimwerk moeten beginnen. Dat valt dan tegen!
De echte pas ligt 200 meter hoger. We gaan ervoor.
Even foto maken op de top en we zijn zeer tevreden over deze dag! Wat een enorm uitzicht en we zien door de bergen het weggetje lopen wat we afgelegd hebben. Trots, dat zijn we wel een beetje.
Routeboek raadplegen. We hebben dus een stuk van 7% gehad en een tweede stuk van 8-9% en tot de top was het 2,5 km 10%. Nu slaapplaats zoeken, en da’s niet zo eenvoudig in de bergen. Na de top moeten we kennelijk weer door en er volgt weer een klim van 7%. Kan er ook nog wel bij. Tot de Alto San Roque. In het plaatsje Hospital moet bij de albergue een camping zijn. Nog een paar kilometer en wat denk je. Een klim, 8% op de pedalen!
In Hospital ruikt het naar koeienstront en het is een echt boerendorpje wat niet eens een verharde weg heeft. Waar is de albergue? Aardige senora zegt dat we 3 kilometer verder moeten. En wat denk je? Een klim van 7-8% tot de Alto do Poio. Dat was eigenlijk voor mij net een beetje teveel. Boven aangekomen eerst wat drinken en nu is de albergue vol. We kunnen wel kamperen langs het kippenhok, maar daar hebben we niet veel zin in. Aan de andere kant van de weg is een prima hostal met een heerlijke kamer voor ons alleen. Geweldig, dat hebben we vandaag verdient. Alto de Poio (1350 meter), we hebben er hard voor moeten werken. ‘s Avonds gaan we met Henk en Wil wederom eten. We fietsen niet samen maar we hebben het heel gezellig na het fietsen. Als we gegeten hebben is er buiten zo’n dichte mist en ijs- en ijskoud. Er is geen uitzicht meer te bekennen. Blij dat we een kamer hebben in plaats van ons tentje. Je kunt nu buiten gerust je winterjas aan hebben. Die heilige Jacob heeft weer eens voor z’n pelgrims gezorgd.
Inmiddels zijn we zo’n 160 km van Santiago verwijderd. Het kan niet meer stuk.
Lieve mensen, we gaan het halen……………………………… nog een paar dagen!